Zonder toga op de rechtbank

Vorige week was ik op de rechtbank in Den Haag. Ik had een oproep ontvangen om op een zitting te verschijnen. Niets bijzonders voor een advocaat zou je zeggen. Deze keer was ik er echter zonder m’n vertrouwde toga aan omdat ik door de rechtbank was benoemd als bijzonder curator. Het was deze keer niet mijn taak om de belangen van mijn cliënt te behartigen, maar die van het minderjarige kind van partijen, een leuk mannetje van anderhalf jaar oud.

De ouders hadden een tijdje een knipperlichtrelatie met elkaar en ondanks dat de zwangerschap niet gepland was, waren zij allebei erg gelukkig met de komst van de baby. Helaas hield de relatie geen stand en is de verstandhouding tussen de ouders verslechterd. Het was er nog niet van gekomen om de erkenning van de zoon te regelen bij de burgerlijke stand omdat de vader ook wilde dat zijn zoon zijn achternaam zou krijgen en dat wilde de moeder pertinent niet. Het was hen gelukkig wel gelukt om voorlopige afspraken over de omgangsregeling te maken. Omdat de vader het een en ander wilde formaliseren en vastleggen, heeft hij een verzoekschrift bij de rechtbank ingediend en aan de rechtbank gevraagd om vervangende toestemming te verlenen voor de erkenning, de achternaam van het kind in zijn achternaam te wijzigen, hem samen met de moeder te belasten met het ouderlijk gezag en een omgangsregeling vast te stellen.

En toen kwam ik in beeld. De rechtbank benoemde mij als bijzonder curator om de belangen van het kind te behartigen in de afstammingskwestie, dus met betrekking tot het verzoek van de vader om vervangende toestemming te krijgen voor de erkenning van zijn zoon. Na mijn benoeming sprak ik beide ouders, los van elkaar, bij mij op kantoor om over het verzoek van de vader te spreken. Al snel was voor mij duidelijk dat beide ouders veel van hun zoon houden en zijn belang voorop stellen. Nadat ik met beide ouders gesproken had, heb ik een verslag voor de rechter geschreven. Mijn advies was om het verzoek van de vader tot vervangende toestemming voor de erkenning toe te wijzen. De zoon had er naar mijn oordeel belang bij dat hij door zijn vader zou worden erkend. Mij was ook niet gebleken dat de belangen van de moeder bij een ongestoorde verhouding met het kind daardoor zouden worden geschaad of de evenwichtige sociaal psychologische en emotionele ontwikkeling van het kind in het gedrang zou komen. Er waren naar mijn mening dus geen contra-indicaties op grond waarvan het verzoek van de vader afgewezen zou moeten worden.

Vorige week werden de verzoeken van de vader mondeling behandeld door de rechter. Tijdens deze zitting gaf ik nog een korte toelichting op mijn advies. De rechter gaf aan dat hij de vervangende toestemming voor de erkenning zou verlenen, maar drukte de ouders tegelijkertijd op het hart om de erkenning samen te regelen. Dan komt namelijk op de geboorteakte van de zoon te staan dat de moeder toestemming heeft gegeven voor de erkenning en dat is voor de zoon veel fijner om later terug te lezen dan dat daar staat dat de rechtbank die toestemming heeft gegeven.

Mijn taak als bijzonder curator zit erop. De ouders gaan voor het gezag en de omgangsregeling het traject ‘Ouderschap Blijft’ volgen in de hoop dat hun ouderschap daardoor zal verbeteren en zij alsnog afspraken kunnen maken zonder dat de rechter de knoop moet doorhakken.