Zomaar een dag… Piketdienst minderjarigen

Als strafrechtadvocaat heb ik er een aantal jaar geleden voor gekozen om naast meerderjarige verdachten ook minderjarige verdachten bij te staan en heb ik me ook aangemeld voor de strafpiketregeling voor minderjarigen.

Een paar keer per maand heb ik een piketdienst jeugd. Als de politie op die dag een minderjarige verdachte in regio Haaglanden/Westland aanhoudt, dan krijg ik een melding via e-mail. In de melding staan de persoonsgegevens van de jeugdige, het feit waarvan hij/zij wordt verdacht, aan welk bureau ik hem/haar kan bezoeken en of hij/zij bijstand wenst voorafgaand/tijdens het verhoor.

Laatst had ik dienst met 3 meldingen;

De eerste minderjarige die ik op het politiebureau aantrof, was in tranen. Hij was enorm geschrokken van zijn aanhouding en hevig snikkend deed hij zijn verhaal. We spraken met elkaar af dat ik hem ook tijdens het politieverhoor zou bijstaan. Aan het eind van het verhoor stelde ik hem nog een aantal vragen die een ander licht op de zaak wierpen, waarna we samen zijn verklaring doorlazen en hij deze ondertekende met zijn volledige naam, omdat hij (nog) geen handtekening had. Met zijn hoofd naar beneden liep hij op zijn sokken naar zijn cel waar ik met hem afsprak dat ik zijn ouders zou bellen met de vraag of ze bij hem langs wilden komen.

Voor de volgende melding reed ik naar een ander politiebureau. Ik liep met de agent mee naar de cel van de minderjarige en nadat via het luikje zijn naam was geverifieerd, zag ik dat de deur werd geopend en iemand met grote passen op mij kwam afgelopen en me een stevige handdruk gaf. Hij keek me aan en zei dat het al de zoveelste keer was dat hij binnen zat, dat hij zich op zijn zwijgrecht zou beroepen en van mij wilde weten hoe laat het was en of er op dit bureau sigaretten lagen. Ik hoefde niet bij het verhoor aanwezig te zijn en hij wilde niet dat ik contact met zijn ouders opnam.

Bij het verlaten van het bureau ontving ik een derde melding. Even later zat ik tegenover een meisje dat mij niet aan durfde te kijken. Ze vertelde dat ze zich schaamde voor wat er die dag was gebeurd en dat zij er vooral tegenop zag om haar ouders onder ogen te komen. Ze wilde graag dat ik bij het verhoor aanwezig was en wilde niet dat ik haar ouders op de hoogte stelde.

Later die dag had ik 3 gemiste oproepen met voicemailberichten. De eerste oproep was van de jongen die ik die dag als eerste bezocht. Op mijn voicemail hoorde ik hem zeggen dat de zaak geseponeerd was en sloot hij af met “dankjewel voor alles”.

Het tweede voicemailbericht zag op de laatste melding. Het minderjarige meisje had ingesproken dat zij door haar ouders was opgehaald van het bureau en dat zij graag de volgende dag met haar ouders bij mij op kantoor langs wilde komen om over de zaak te praten.

Het laatste bericht was de jongen met de stevige handdruk. Hij vroeg mij zijn ouders te bellen met de vraag of ze sigaretten voor hem wilde komen brengen. Toen ik zijn ouders belde op het nummer dat hij tot twee keer toe had ingesproken, bleek het nummer niet in gebruik. Ik lachte en deed wat hij waarschijnlijk niet had verwacht…

De volgende dag zag ik de jongen weer op het bureau. Hij gaf me een stevige handdruk, lachte vriendelijk en zei bij het weggaan “dankjewel, ook voor de sigaretten”.

#wiehetlaatstlacht…

De inhoud van dit blog is algemeen van aard. Er kunnen geen rechten aan worden ontleend.