Een wereld van verschil

Tegenover me zit een man van middelbare leeftijd aan een dubbele espresso. Hij draagt een pak en aan zijn pols bungelt wat nonchalant een mooi horloge. Tijdens ons gesprek maakt hij aantekeningen op zijn laptop en zie ik zijn mobiele telefoon een aantal keer oplichten. Nadat ik zijn dossier met hem heb besproken en we de strategie in zijn zaak hebben afgestemd, lopen we naar buiten. Bij het gedag zeggen, zie ik dat zijn schoenen en zijn aktetas van hetzelfde leer gemaakt zouden kunnen zijn. En terwijl ik naar mijn auto loop, hoor ik achter mij een indrukwekkend geluid naderen. Als het geluid zich vermengt met getoeter, zie ik dat cliënt mij passeert in een auto die goed bij zijn horloge matcht.

Na ruim een uur in de auto bereik ik mijn volgende bestemming, een gesloten inrichting. Ik meld me bij de receptie en loop met een pieper naar de afdeling waar cliënt verblijft. Een paar minuten later hoor ik een voor mij bekende stem vragen of ik thee wil. Op witte sportsokken in badslippers en gehuld in een trainingspak van zijn “voetbalcluppie” verdwijnt cliënt de gang op. Een paar minuten later drink ik thee uit een mok “van de allerbeste club”, en drinkt hij koffie uit een wit plastic bekertje. Hij vertelt me hoe het met hem gaat en samen lezen we zijn dossier en bereiden we de zitting voor. Na het gesprek geven we elkaar een hand en wenst hij me een goede reis naar huis. Een begeleider staat hem aan het einde van de gang op te wachten. Op het punt waar cliënt rechts gaat, ga ik linksaf en na de nodige sluizen, lever ik de pieper weer in bij de receptie en duw ik de deur richting de buitenwereld weer open.

Vandaag sprak ik met cliënten op locaties die een wereld van elkaar verschillen. Qua persoonlijke omstandigheden, verleden en strafblad leven zij een totaal verschillend leven, maar op een dag als vandaag besef ik me weer des te meer dat iedereen, echt werkelijk niemand uitgezonderd, verdachte in een strafzaak kan zijn.