Zomaar een dag... of toch niet...

10 jaar geleden meldde zich bij mij een man met een dagvaarding.

Ik weet nog goed hoe deze kennismaking verliep en wat mijn eerste indruk van hem was; een grote stoere kerel, zei wat hij dacht, eerlijk en scherpzinnig. Na ons eerste gesprek dat denk ik een uur duurde, was het voor mij volstrekt helder wat hij van mij verwachtte: duidelijkheid, en vooral geen moeilijke woorden of gedoe. Ik vertelde hem dan ook altijd wat ik van iets vond, hoe ik er tegenaan keek en adviseerde hem kort en krachtig wat te doen.

De afgelopen jaren heb ik hem leren kennen als iemand die het hart op de tong had, een discussie met mij niet uit de weg ging, maar hoe luid of fel die discussie ook werd gevoerd, altijd sprak hij met respect en leerden we na verloop van tijd ook elkaars humor kennen en waarderen. En die combinatie bracht met zich mee dat we keer op keer met elkaar tot een aanpak kwamen waar hij iets mee kon. Ons contact was eigenlijk altijd duidelijk en overzichtelijk, zo kreeg ik met kerst van hem een kaart en belde ik hem op zijn verjaardag. Onze gesprekken of die nu aan de telefoon, op de rechtbank, het politiebureau, bij mij op kantoor of in de gevangenis waren, sloot hij af met “Nance bedankt, ik bel je weer als er nieuws is”. Soms belde hij meerdere keren per week, maar er gingen ook wel eens weken of maanden voorbij dat ik hem niet hoorde. Er deed zich altijd wel weer een moment voor dat hij me belde, soms was het maar een gesprekje van 5 minuten waarin hij even vertelde wat hem bezig hield.

Vandaag zat zijn overlijdensbericht tussen mijn post. Ik lees de tekst op de kaart een aantal keer en voordat het echt tot me doordringt dat ik hem nooit meer zal spreken, hoor ik hem in gedachten een scherpe grap tegen me maken gevolgd door de woorden “Nance bedankt, ik bel je weer als er nieuws is!”

Kort maar krachtig, duidelijk, en oprecht zoals ons contact was: Rust zacht...