Persoonlijke blog; ziekenhuisopname 93-jarige vader

Het is mijn beurt om een blog te schrijven. Als erfrechtadvocaat schrijf ik meestal over leven en dood, over erfenis en verdelen, over testamenten en ruzies en over alles wat er mis kan gaan. Het valt me zwaar nu een blog te schrijven, want ik heb maar één onderwerp in mijn hoofd en dat is Corona. Dat wordt nog eens versterkt door wat ik het afgelopen weekend zelf heb meegemaakt.

Wegens een acute crisissituatie moest mijn vader van 93 opgenomen worden in een ziekenhuis. Allereerst kun je al niet naar het ziekenhuis waar hij in behandeling is, maar wordt er van overheidswege gecoördineerd waar je naartoe moet. Aangezien mijn vader Alzheimer heeft kon hij niet opgenomen worden, omdat er geen verpleegkundigen zijn die hem in de gaten kunnen houden. Ik heb mezelf vrijwillig ‘mee’ laten opnemen, zodat ik op hem kon letten.  Wat ik in 48 uur in het ziekenhuis heb meegemaakt is niet te beschrijven. Er is een Corona artsenpost en een ‘ we weten het niet’ artsenpost. Wij gingen naar de laatste omdat hij noch ik Corona klachten hadden. Wel zit ook die wachtkamer vol met mensen die het ook niet weten, dus iedereen moest voorzorgsmaatregelen nemen. Na ongeveer 5 uur wachten en een eerste onderzoek zijn we op de SEH beland. Iedereen en alles loopt door elkaar, compleet gekkenhuis, waanzinnig gewoon. Er moest een scan gemaakt worden en aangezien iedereen door elkaar ligt hoor je roepen: patiënt voor Covid scan, patiënt voor dit en voor dat. Alles loopt door elkaar en iedereen moet door dezelfde scan. Na weer een aantal uur mochten we op zaal, dan begint het pas echt. Iedereen ligt in een aparte kamer. Niemand anders mag erbij, niemand erin en niet eruit. Eenmaal eruit dan mag je niet meer terug.

Het is onvoorstelbaar hoe het er aan toe ging. Iedere verpleegster die binnen komt heeft een beschermend pak aan, mondkapjes en bril op, handschoenen aan. Bij het verlaten van de kamer gaat alles uit en in de vuilnisbak. Als de zuster na een minuut weer terug moet komen omdat er iets niet goed is, begint het hele ritueel weer van voren af aan. In één dienst moeten ze zich soms wel 60 keer aan- en uitkleden. In de minuut dat ze bij jou op de kamer is, gaat wel 2 of 3 keer de telefoon voor een noodsituatie ergens anders. Diep, diep respect voor de zorg.

Het enige waar ik aan kan denken is Corona: wat de mensen van de zorg allemaal moeten meemaken, wat voor inspanningen ze moeten leveren voor onze gezondheid,  de angsten waar ze de hele dag door omgeven worden,  het verdriet als er weer iemand niet te redden blijkt. Het is met geen pen te beschrijven. Er gaan mensen dood en er zullen nalatenschappen verdeeld moeten worden, maar het is nu niet de tijd om daar een commercieel praatje over te houden. Ik doe er niet aan mee om Corona hiervoor te gebruiken.

Ik wens u toe dat u allemaal gezond zult blijven, let goed op uzelf en op elkaar!