Het leven begint bij 40

Een aantal jaar geleden had ik een dag piket en trof ik aan het politiebureau een man die verdacht werd van diefstal. Hij was in hetzelfde jaar als ik geboren...

Verder zag zijn leven er zo anders uit dan dat van mij; hij was verslaafd, geen contact meer met familie, ontving een daklozenuitkering, zwierf overdag rond op straat en de nachten bracht hij door in de nachtopvang.

De eerste keer dat ik hem als advocaat bijstond zei hij tegen mij; maak er maar niet teveel woorden aan vuil hoor, ik heb die koeken gejat bij de supermarkt. Het is koud buiten en ik voel me de laatste weken steeds slechter en zwakker. Ik weet nog dat toen de rechter me het woord gaf, ik het heel kort hield en cliënt ging voor een paar weken naar binnen.

De afgelopen jaren heb ik hem een aantal keer bijgestaan en inmiddels heeft hij een afkicktraject doorlopen, heeft hij een kamer, werk en een vriendin.

Vandaag ben ik op de rechtbank en zie ik hem zitten aan een tafeltje in de koffiecorner. Als onze blikken elkaar kruisen, springt hij op van z'n stoel en staat hij erop dat ik een koffie van hem aanneem. Hij vertelt dat hij hier wacht op iemand die hij naar de rechtbank had gebracht en zet de grootste beker koffie die er te krijgen is voor me op tafel en zegt: ik heb eindelijk geld om je op een donut te trakteren. Voor het eerst sinds ik hem ken, zie ik hem breeduit lachen en de reden zie ik ook: hij heeft een nieuw gebit.

Na de koffie geeft hij me een hand en terwijl hij de trap oploopt en nog even zwaait voordat hij de hoek omgaat, denk ik: voor sommigen begint het leven echt bij 40.