Het laatste woord…

Tijdens een zitting heeft de verdachte het recht om als laatste te spreken; de verdachte heeft op zitting zoals wellicht bekend, recht op het laatste woord. Meestal wordt dit recht door de rechter aangekondigd met woorden als: “Wij zijn toegekomen aan het einde van de behandeling van uw zaak en u heeft recht op het laatste woord, is er nog iets wat u naar voren wilt brengen?”.

Afgelopen week hoorde ik nadat de rechter van de rechtbank deze woorden had gesproken, cliënt met een Haags accent opmerken “Wanneer komt er hier nu eens een fatsoenlijke parkeergarage waar iedereen zijn auto mag neerzetten?”. Ik vermoed dat niemand in de zaal deze vraag van cliënt bij zijn laatste woord zag aankomen. De rechter wist ook niet veel meer uit te brengen dan “Dat was wat u nog wilde zeggen?”, waarna hij mij nog even verbaasd aankeek en uitspraak deed.

Na dit opmerkelijke laatste woord, dacht ik aan die ene zitting die me zal bijblijven mede om de woorden die die cliënt sprak toen hij gebruik maakte van zijn recht op het laatste woord.

Cliënt stond in die zaak terecht voor dood door schuld in het verkeer. Er was een aanrijding geweest en het letsel was zodanig ernstig, dat de andere weggebruiker ter plekke aan zijn verwondingen was overleden. De medische hulpdiensten die ter plekke kwamen, konden niets meer voor hem betekenen. Client werd gedagvaard voor de meervoudige strafkamer en op de zitting werd hij onder meer ondervraagd over de feitelijke situatie, de omstandigheden die dag, waar hij naartoe op weg was en of hij ter plekke bekend was. Er werd stil gestaan bij zijn persoonlijke omstandigheden, zoals zijn gezinssamenstelling, wat voor werk hij deed, of hij schulden had. De nabestaanden hadden een verklaring opgesteld die tijdens de zitting werd voorgedragen. Het was een zitting met veel publiek en voor alle aanwezigen in de zaal waren er op verschillende momenten emoties hoorbaar en voelbaar. Op verschillende momenten vroeg de voorzitter de aanwezigen stil te zijn op het moment dat een ander aan het woord was.

Nadat alle partijen op die zitting aan het woord waren geweest en de voorzitter aan meerdere aanwezigen had gevraagd stil te zijn als een ander aan het woord was, gaf de voorzitter van de meervoudige strafkamer aan cliënt het recht om gebruik te maken van zijn laatste woord.

Client draaide zich om richting de nabestaanden op de publieke tribune en sprak met een brok in zijn keel richting de familieleden en vrienden dat hij het vreselijk vond wat er was gebeurd en dat hij sinds de aanrijding elke dag met een schuldgevoel opstaat en met een schuldgevoel naar bed gaat, maar dat hij zich heel goed beseft dat zijn schuldgevoel niet opweegt tegen het verdriet en het gemis van de nabestaanden.

Op het moment dat cliënt gebruik maakte van zijn laatste woord, gebeurde er iets in de volle zittingszaal dat die dag niet eerder was gebeurd; het was stil…

De inhoud van dit blog is algemeen van aard. Er kunnen geen rechten aan worden ontleend.