Cursus “Tel tot 10”

In mijn agenda staat voor vandaag een bezoek aan cliënt in het huis van bewaring gepland.  Toevallig verblijft sinds eind vorige week ook een andere cliënt in dit huis van bewaring, en nu zou het natuurlijk praktisch zijn als ik na mijn eerste gesprek aansluitend een gesprek met mijn andere cliënt zou kunnen hebben. Maar, zoals mij al vaker is gebleken, zijn in de justitiële praktijkwereld praktische oplossingen vaak ver te zoeken.
Want welke discussie volgt er als ik mijn verzoek aan de portier van het huis van bewaring voorleg? 

“U heeft maar een afspraak gemaakt met één cliënt.”

“Dat klopt, maar nu een andere cliënt van mij hier sinds eind vorige week ook verblijft, zou ik –nu ik hier toch ben- hem dan ook meteen kunnen spreken?”

“Nee, daar had u van tevoren een afspraak voor moeten maken.”

“Kan ik die afspraak dan nu alsnog maken?”

“Nee, wij moeten dat weten voordat u hier aan de balie staat, zodat de afdeling ervan afweet en we een ruimte kunnen reserveren, maar u kunt het boven verder vragen.”

Als ik me begeef richting de gang met alle bespreekkamers voor ambtelijk bezoek, zie ik dat alle bespreekkamers leeg zijn. Aan gebrek aan ruimte kan het dit keer dus niet liggen. Aan een bewaarder boven vraag ik of ik aansluitend op mijn eerste gesprek een gesprek met mijn andere cliënt kan hebben.
Hij antwoordt: “Daar kan ik u niet bij helpen; dat had u beneden moeten vragen voordat u naar boven kwam.”

Nadat ik inmiddels een paar keer tot 10 heb geteld, zit ik na een kwartier nog steeds te wachten op cliënt. Als ik vraag waar hij blijft, gaan ze het op de afdeling navragen en wordt mij gezegd: “Er was niet doorgegeven dat u er was, maar uw cliënt komt er zo meteen aan.” Bijna een half uur later komt cliënt de bespreekkamer binnenstappen en bespreken we zijn dossier. Na een uur is ons gesprek afgerond en verlaat ik het huis van bewaring richting het terrein waar mijn auto staat geparkeerd.  In mijn auto bel ik mijn secretaresse met de vraag of zij met het huis van bewaring wil bellen om een afspraak met de andere cliënt te maken.

In mijn auto check ik op mijn telefoon nog wat e-mails en 10 minuten later loop ik weer richting de ingang van het huis van bewaring en sta ik voor dezelfde portier. Als ik zeg dat mijn secretaresse  een paar minuten geleden een afspraak voor mij heeft gemaakt voor een bespreking met een cliënt, knikt hij instemmend en maakt hij de deur voor mij open. Ik  leg het dossier weer op de band, berg mijn telefoon weer op in het kluisje, ga nogmaals pieploos door het poortje, loop weer naar boven naar de bespreekkamers waar de bewaarder mij begroet met de woorden “bent u daar weer…”

Er schiet van alles door mijn hoofd en bijna over mijn lippen, maar inmiddels weet ik dat het soms  beter is niets te zeggen en maar weer tot 10 te tellen…